ویلیام فاکنر، از بزرگ‌ترین داستان‌نویسان قرن بیستم، که او را بیش از هر چیز با خشم و هیاهو و گوربه‌گور می‌شناسیم، خوشنویسِ شاعرِ هنرمندی بود که روی نامه‌ها و کارت‌پستال‌هایی که در سال ۱۹۲۵ از پاریس برای والدین خود می‌فرستاد اغلب نقاشی‌های مرکبی می‌کشید. یکی از این طراحی‌ها که فاکنر آن را پشتِ پیش‌نویس یکی از داستان‌هایش کشیده، خودنگاره‌ای ست، با یک پیپ و ریشی تازه رشد کرده: «ریش من خوب بلند می‌شود».

پیش از این‌که فاکنر کمابیش ژانر ادبیات جنوب امریکا را با داستان‌های کوتاه صمیمانه، رمان‌های حماسی تراژدی-کمدی، و مطالعاتش در زمینه جریان سیال ذهن دگرگون کند، مجموعه‌ شعر «مرمر فان»[۴] را در سال ۱۹۲۴ چاپ کرد که از آن استقبال چندانی نشد. اما اقبال واقعی ویلیام فاکنر جوان در آن روزها، در چیز دیگری بود: نقاشی.

در تصویرسازی‌‌های فاکنر، مثل نمونه‌ای که در بالا آمده است و زوجی را در حال رقص نشان می‌دهد، تاثیر تصویرگری گرافیکی عصر جَز و مکتب هنری آرت‌دکو، کاملا مشهود است و عمیقا تحت تاثیر اوبری بردسلی[۶]، تصویرگر نامدار انگلیسی ست.

مهم‌ترین اثر مکتوب این دوره‌ی آغازین فاکنر نمایشنامه‌ای است به نام «ماریونت‌ها» که در تابستان ۱۹۲۰، لااقل در شش مجلد دست‌نویس و صفحه‌آرایی‌شده. فاکنر آن را خود با دست صحافی کرد و به دوستانش هدیه داد.

«یاس‌های بنفش» (۱۹۲۰)، «رویای بهاری» (۱۹۲۱)، «Mayday» (۱۹۲۶)، «هلن؛ یک معاشقه» (۱۹۲۶) و «درخت آرزو» (۱۹۲۷) داستان‌های فاکنر بودند که آن‌ها را در قالب کتاب‌های دست‌ساز، به شکل تایپ‌شده یا دست‌نویس و بعد از صحافی‌کردن، به خانواده و دوستان صمیمی و زنانی که با آنها رابطه‌ای عاشقانه داشت تقدیم کرد.

از خلال این کتاب‌های دست‌ساز، فاکنری را خواهیم شناخت، که به جزئیات بصری زندگی توجه خاصی دارد. برای آنان که دوستشان دارد وقت می‌گذارد و کارهایی می‌کند که ظاهرا برای ویلیام فاکنرِ نویسنده بیش از حد دلی و پیش‌پا افتاده است. اما اگر دقیق‌تر بنگریم، فاکنری که جزئیات را ستایش می‌کند و می‌نگرد، او که با دقت و وسواس و حوصله برای آنان‌که دوستشان دارد کتابچه‌هایی می‌سازد، همان است که می‌شود ویلیام فاکنر، نویسنده بزرگ قرن بیستم در جهان.