واقعیت این است که نوشتن، حقیقی‌ترین راهی است که فکر ما را به دنیای واقعی می‌آورد. این‌که ما با کلمات فکر می‌کنیم، قدمتی طولانی دارد، قدمتی به درازای تاریخ. هزاران سال است که کلمات خانه‌ی ما شده‌اند. این که ما با چه روشی تصمیم به نوشتن بگیریم، بخواهیم در چه دفتری بنویسیم، یا چه صفحاتی در دفترچه خصوصی مان داشته باشیم، باید از قاعده زندگی ما پیروی کند تا برایمان کارآمد باشد. انواع دفترهای برنامه‌ریزی و بولت‌ژورنال‌ها راه‌های مختلفی پیشنهاد می‌دهند تا ما چه روشی را برای نوشتن برنامه‌ریزی‌ها و آرزوهایمان در پیش بگیریم و تبلیغات بسیار و تنوع رنگ و اندازه‌شان در رقابت با یکدیگر، به سختی تلاش می‌کنند تا با خلاقانه و نو گفتن یک مسئله‌ی مشخص و ساده ما را به سمت خود بکشند. لازم نیست نام دفترچه‌مان را بولت ژورنال یا پلنر یا هر نام دیگری بگذاریم تا معنا بگیرد و این بهانه‌ای باشد تا به آن توجه کنیم. این ما هستیم که به تعدادی کاغذ معنا می‌دهیم. کافیست تصمیم بگیریم که دفترچه‌ای برای خودمان داشته باشیم.

اسکار وایلد ، سوزان سانتاگ، ملکه ویکتوریا، جان کوئینسی آدامز، رالف والدو امرسون، ویرجینیا وولف، جان اشتاین بک، سیلویا پلات، فرانتس کافکا، توماس ادیسون، میشل فوکو، ویرجینیا وولف، مارک تواین، ساموئل بکت، مارسل پروست و بن فرانکلین تعداد محدودی از افرادی هستند که از نوشتن در دفترچه، به عنوان یک استراتژی بهره می‌برده‌اند.

میشل فوکو گفته بود نوشتن « سلاحی برای پیکار معنوی» است. راهی برای تمرین اصول خلاقیت، شکوفا کردن آن، پاکسازی ذهن از آشفتگی. آنچه به تمام این افراد کمک کرد تا به آنچه در ذهن ما هستند، تبدیل شوند.

برای نوشتن، عجیب‌ترین و بی‌پرواترین حالت خودتان باشید. کم‌کاری نکنید و همه چیز و هرچیزی را که به ذهنتان می‌رسد را با نوشتن از ذهنتان خارج کنید. فقط روش شما برای نوشتنِ شما موثر است پس دنبال دستورالعمل‌هایی که شما را در قالب دیگری محدود کنند نگردید. نوشته‌تان را عجیب کنید، خنده‌دار کنید، مسخره کنید، صفحات را با کلمه‌ها سیاه کنید، هر کار می‌کنید، فقط انجامش دهید. اگر قبلا شروع کرده‌اید و رهایش کردید، دوباره شروع کنید. آن‌قدر این کار را تکرار کنید که روزانه‌نویسی مثل آب‌خوردن و غذاخوردن، در زندگی‌تان جریان پیدا کند.