بُن+هنرمندان

کیمن مه‌آبادی، متولد سال ۱۳۶۹ در طراحی‌هایش تحت تاثیر مدیا، رسانه‌های مجازی، فیلم و به طور کلی منابع فرهنگ عامه است. آثارش را از طریق انباشت تصاویر و بازتولیدشان خلق می‌کند. آثار کیمن بازه‌ای گسترده ...

من در دفتر طراحى نمى‌كنم. دفتر (كاغذهاى به هم پيوسته) برايم يك مديوم ...

«در این تندباد حوادث ما اتفاقی هستیم که افتاده‌ایم.»

مجموعهٔ کاویان هازلی پیش رو حاصل نگرش در دگرگونی حالات نگاه پس از خوانش اخبار روزمره است.

«دفتر طراحی بهترین بستر برای خلق داستان‌های تصویری است که در ذهن من شروع، ساخته و پرداخته می‌شوند؛ خاتمه پیدا کرده و از نو شروع می‌شوند. دفتر طراحی برای من مسیر و داستان تمام‌نشدنی از نقاشی است.»

«داشتن دفتر برای من کاری رو می‌کنه که گفتن جملهٔ «عه یادم اومد» وقتی تلاش می‌کنی تا یادت بیاری. انگار هست که یادت نره میتونی به خصوصی‌ترین حالت ممکن از پس لحظه‌های کش‌دار، راحت‌تر بر بیای. خیلی وقتا تصویری که روشون دیده می‌شه با دلیلی که همون تصویر کشیده شده یکی نیست. درواقع برآیندی هستن از چیزی که اون لحظه به من گذشته. این دفترها همزمان جز ماجرا، شاهد ماجرا و حتی خودشون دلیلی برای شکل‌گیری بستر کلی ماجرا هستن.»

«برای من که سال‌ها از نقاشی دور بودم، دفترهای بُن مثل یک خلوت امن بود تا دوباره نقاشی کنم. در جستجوی تصویر‌ کردن فضای ذهنیم تکنیک‌های مختلف رو امتحان میکنم و اجازه میدم اتفاق‌ها در روند خلق آثارم، کار رو پیش ببرن.»

چشم‌هایم را می‌بندم. کودک می‌شوم. در آینهٔ خيالْ کودکی‌ام را می‌بينم. پژواکی از دور می‌آید، به من می‌گوید که می‌خواهد به روزهای کودکی‌اش بازگردد. کودکی که دنیا را پر از رنگ، شادی و زیبایی می‌دید. دلش را بر روی هر کسی که می‌شناخت می‌گشود. خود را در هر چیزی که می‌خواست می‌یافت. در باد، باران، برف و درختانی که برای او همانند انسان‌های اطرافش بودند. پژواکی از خود می‌شنوم که می‌گوید: «من زنده‌ام».

طراحیِ حسی برای من نوعی از جسارت است که بی قضاوت یک سوژه را بررسی کنم و به نهایتِ اینکه چه می‌شود تاکیدی نداشته باشم. به چه‌طور شدن بیشتر بیندیشم. که چطور دیده‌ام یا چه‌طور کنکاش کرده‌ام، بدون توجه به فرمی که در آخر رسیده‌ام. این ارزش طراحی برای من است به عنوان اثری مستقل و شناخته.